Het is zondagmiddag.
Buiten waait de wind door de bomen, binnen tikt de klok iets luider dan normaal.
En ik zit op de bank met een mok thee, terwijl ik mezelf de moeilijkste vraag van deze tijd stel:
“Wanneer heb ik voor het laatst echt even niks gedaan?”
We leven in een tijd waarin rust verdacht is.
Zeg je dat je een dag vrij hebt, dan vraagt iemand meteen: “Wat ga je doen?”
Alsof niets doen een gemiste kans is, in plaats van een noodzakelijk onderhoud aan je hoofd.
De afgelopen jaren zijn we allemaal multitaskers geworden.
We luisteren naar podcasts terwijl we de was doen, scrollen terwijl we koken, en appen terwijl we naar een serie kijken.
Zelfs stilte moet tegenwoordig functioneel zijn: “meditatief”, “ontstressend”, “productief niets doen.”
Maar dat is geen rust, dat is een nieuwe vorm van drukte in een yogabroek.
Ik denk vaak aan mijn oma.
Die kon gewoon voor zich uit staren, een kopje koffie in haar hand, en zeggen: “Lekker even niks.”
Geen schuldgevoel, geen stopwatch, geen app die bijhield hoe mindful ze was.
Gewoon stilte.
En weet je wat?
Ze was er beter in dan wie dan ook die ik nu ken.
Misschien is dat wel de echte luxe van onze tijd: niets hoeven.
Een wandeling maken zonder het te delen, een middag niksen zonder FOMO,
een regenbui horen zonder meteen te denken aan natte schoenen.
De kunst van even niks is geen tijdverspilling – het is een herstart.
Want juist in die lege momenten gebeurt het.
Nieuwe ideeën ontstaan, herinneringen komen boven,
en ineens hoor je dat kleine stemmetje in jezelf dat zegt:
“Het komt wel goed.”
We denken dat we de wereld pas begrijpen als we harder lopen, meer doen, meer weten.
Maar eigenlijk leer je pas iets als je even stilvalt.
De natuur doet het elk jaar voor:
bomen laten los, velden liggen braak, vogels trekken zich terug.
En toch is er geen paniek. Want elk niets wordt weer iets.
Dus vanavond, als de uitzending voorbij is,
zet dan niet meteen je telefoon aan of je mail open.
Blijf even zitten.
Hoor de stilte van de kamer, het zachte spinnen van Lucky, of de regen die tegen het raam tikt.
Dat is geen leegte, dat is leven.
Want de kunst van even niks…
dat is niet niets doen,
dat is alles voelen.
